ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 6 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΑΡΤΕΜΙΔΑ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΑΜΕΝΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΑΣ

"ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ"

24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΙΣ 6.00 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΤΕΜΙΔΑ...

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΧΑΜΕΝΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ!

Σίγουρα όταν σε κυκλώνει η φωτιά, δεν σκέφτεσαι τίποτε άλλο από το να σώσεις το τομάρι σου...Ομως εσύ δεν ήσουν έτσι...Κοιτούσες πρώτα τους άλλους να βοηθήσεις και μετά τον ευατό σου...Πως μπορείς να ακούς ουρλιαχτά, κραυγές βοήθειας και να μην σπεύσεις να βοηθήσεις?...

Πως μπορείς να κλείσεις τα αυτιά σου, να μείνεις άπραγος όταν είσαν ανιδιοτελής, άξιος, μυαλωμένος, γενναιόδωρος, ολιγαρκής??? Πως μπορείς να μην βοηθήσεις τα παιδάκια που λιώνουν σα κεριά, σιγά σιγά μεσα στις φλόγες όταν έχεις ευθυγραμμισμένα μυαλό και καρδιά??

Πως, όταν είσαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ????

Δεν ήσουν μόνο ένας άνθρωπος με γενναία ψυχή που θα μαχώσουν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία για ό,τι ιερό έιχες στήσει μέσα σου...

Ησουν ασπίδα αδιαπέραστη για εμάς..για εμένα...

Ησουν από εκείνους τους λίγους που αισθάνοταν κανείς τη σιγουριά ότι μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος της ζωής και της κοινωνίας...

Ειχες τη γενναιότητα και την ευγένεια ενός ήρωα...και έτσι έφυγες..σαν αληθινός ήρωας...Πολλές φορές η ζωή είναι άδικη...

Δεν μπορεί να θέλησε ο θεός να σε πάρει τόσο νωρίς από κοντά μας με τόσο απάνθρωπο τρόπο, γιατί είχες πολλά να δώσεις ακόμα...Τη νύχτα που έφυγες άναψα ένα κερί δίπλα στο κρεββάτι σου...

Λένε πως οι ψυχές δε φεύγουν αμέσως για τον Αδη, τριγυρίζουν λίγο καιρό κοντά στους ζωντανούς...

Σε περίμενα μέχρι τα ξημερώματα...

Κάθε τόσο λαγοκοιμόμουνα...

Ξυπνούσα ταραγμένη και στύλωνα τα μάτια μου στο σκοτάδι...Σε περίμενα...Δεν ήρθες...

Τι να υπάρχει άραγε εκεί που πορεύτηκες;

Σκοτάδι;

Κρύο;

Σιωπή;

"Ο θάνατος ημερονύχτια δεν έχει..." Χάνονται όνειρα, ελπίδες, αγάπες, πίκρες και αγωνίες; Η μήπως όλα καταλήγουν σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα, το απόλυτο τίποτα;

Συγχώρεσε με που δεν προλαβα να σου δείξω πόσο πολύ σε αγαπώ.......

Η κόρη σου

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ)